Bilindik hissiyatlar, dejavular, gözyaşları, silinmesi imkansız anılar...
Bir yandan hatırlamak istememek, diğer yandan boşvermenin sonucu biriken acılar.
Neden körüz böyle?
Neden bile bile acılarımızla ölüme gidiyoruz?
Az çok tahmin edebildiğimiz sonlarımıza neden engel olamıyoruz?
Kör olsun iradenin gözü.
Sadece anı yaşamak kolay geliyor değil mi? Her şey mükemmel, gram derdin yok. Üstüne derdi tasası olanları göremeyecek kadar hazdan körsün. Bir kaç saniyeliğine bu mutluluğun geçici olduğu geliyor aklına. "Boşver anı yaşa!" deyiveriyorsun ardından. Mantık fakirisin. Beynin seni duygularınla yönetiyor. Gökyüzünde süzülmekle meşgulsun. Somut-soyut her şey senin için birer toz bulutundan ibaret. Çarpan her kasırga rahatlatıcı bir esinti, her şimşek hoş bir melodi senin için. Çünkü körsün. İraden seni kör etti.
Bir süre sonra hayallerinle uçarken yere çakıldın ve uykundan uyandın. Hissettiğin tek şeyin hiçlik olduğunu anladığında gözlerine kavuştun. Saçlarını kestin, tanımadığın insanlarla konuştun, ıssız sokaklarda yürüdün, düşündün. Artık planlanmış ölümünü görebildiğini fark ettin. Artık; özgür olduğunu fark ettin.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder